Dit boek is een bewerkte transcriptie van het seminar dat Kenneth Wapnick in augustus 2013 gaf; de laatste workshop voor zijn ziekte en overlijden. Opnieuw een mooi ‘Ken’merkend boek, helder en duidelijk. En mooi verzorgd en vertaald; uitgegeven door Inner Peace Publications.
In deze workshop behandelt Kenneth Wapnick: De substituutwerkelijkheid. (T18.I.t)
‘De oorspronkelijke substitutie was om de serieusheid van het ego in de plaats te stellen van de lieflijke, zachtmoedige glimlach van de Heilige Geest. Het was maar één dwaling: het luisteren naar de verkeerde stem, want hoe kan wat nooit gebeurd is een dwaling zijn.
De wereld ontstond om de dwaling te verbergen, en werd het scherm waarop de dwaling werd geprojecteerd, dat tussen jou en de waarheid werd opgetrokken. (T18.I.6:2)
Het gaat om de ontmanteling van het ego-denksysteem, dat gebaseerd is op zonde, schuld en angst.’
En later in de workshop gaat Wapnick in op: Het alternatief voor projectie. (T6.II.t)
‘Het probleem is niet de gekke, wrede waanzin die gaande is in de wereld. Het is het geloof erin. Dat is het probleem, wij geloven in de wereld omdat die de projectie beschermt.’
Na zijn twee boeken over Vriendelijkheid als helende kracht zou ik zeggen dat dit zijn derde boek over vriendelijkheid zou kunnen zijn, want vriendelijkheid heeft ook in dit boek een centrale plaats.
Kenneth Wapnick zegt het zo: ‘Ik verzeker je met klem dat Jezus er niet om geeft wat mensen met de cursus doen, Hij wil alleen dat we ernaar leven, dat we vriendelijker zijn.’
En: ‘Ik heb liever iemand die de metafysica op zijn kop en achterstevoren begrijpt, dan iemand die intellectueel briljant is, alles onder de knie heeft, maar onvriendelijk is tegen iedereen, of zelfs maar tegen één persoon. Concentreer je niet op de hoogstaande metafysica van deze cursus, niet op de verheven non-dualiteit ervan. Al die slimheid betekent niets. Wees vriendelijk. Als je een onvriendelijke gedachte hebt, prima; bouw er alleen geen tempel omheen.’
Cruciaal in zijn betoog staat ook de praktijk. Het naleven van de Cursus.
‘Doe het werk! Doe het werk stap voor stap. Het werk is leren dat je jouw reactie projecteert.
Je kunt de woorden van de Cursus uit je hoofd leren en ze intellectueel begrijpen, maar als je niet volgens deze woorden leeft, gebeurt er niets.’ En zo is het.
Tot slot nog twee citaten uit het boek die voor mij oplichtten.
‘Het is ridicuul dat de tijd de eeuwigheid kan omringen, die juist betekent dat er geen tijd bestaat. Het is ook ridicuul te denken dat mijn speciaalheid Gods Liefde kan verwerpen en overwinnen. Het is geen zonde. Het is absurd en krankzinnig!’
‘God is het synoniem van volmaakte Eenheid en volmaakte Liefde.’
Daarbinnen leven wij.

Maria Hartogensis

In het eerste deel van Vriendelijkheid als helende kracht ging Kenneth Wapnick in op het loslaten van oordelen. Nu is er een tweede deel, Het vergeven van beperkingen, dat evenals het eerste een heel ‘Ken’merkend boek is, helder en duidelijk. En mooi verzorgd en vertaald; uitgegeven door Inner Peace Publications. Dit deel is gebaseerd op twee workshops van Wapnick: Schaduwen van beperking in 2003 en Zoet is het gebruik van tegenspoed in 2004. Het boek concentreert zich op twee aansporingen die Jezus meegeeft in Een cursus in wonderen. Een beetje bereidwilligheid en dat we niet moeten wanhopen vanwege onze beperkingen.Vriendelijkheid als helende kracht - Deel Twee

In het voorwoord zegt Wapnick dat hij hoopt dat ook dit boek ons zal aanmoedigen om vriendelijker en zachter voor onszelf en anderen te zijn, want door dit te doen bewandelen we het vriendelijke pad dat onze denkgeest geneest en ons naar huis leidt. Dat betekent leren in de praktijk, het toepassen van de lessen van Jezus in het klaslokaal. Het is niet het lezen en bestuderen van de Cursus dat van belang is, zegt hij, maar wel onze bereidwilligheid om te leren in de praktijk te brengen wat we lezen en bestuderen.

Het eerste hoofdstuk gaat over beperkingen. We gingen vanuit de onbeperktheid naar beperktheid, dat is de afscheiding. En nu zijn we onderweg naar onbeperktheid. Hij helpt ons op die weg met citaten uit de Cursus, en hoe we die kunnen toepassen in ons dagelijks leven.

Het tweede hoofdstuk gaat over de acceptatie van het klaslokaal waarin we leren. Welke leraar kiezen we? En steeds komen we de woorden mildheid, vriendelijkheid en acceptatie tegen. De rode draad in het boek is zijn oproep tot deze begrippen. Als we die opvolgen wordt een ellendige wereld die zuur is en gemaakt door bitterheid, zoet door de vriendelijke en zachte liefde van onze nieuwe leraar, die ons helpt onze waarneming van de beperkingen te verschuiven van gevangenis naar klaslokaal. Onze beperkingen, symptomen en problemen zijn dus het leerprogramma van Jezus’ klas, zo legt Kenneth Wapnick uit, en onze leraar wil dat wij ze verwelkomen in een geest van aanvaarding in plaats van onszelf ermee te kwellen, want daarmee schermen we ons af van zijn onderwijs.

In het derde hoofdstuk Eén broeder is alle broeders staat dat we allemaal hetzelfde onjuist gerichte denksysteem én hetzelfde juist gerichte denksysteem delen. We delen ook allemaal dezelfde macht om tussen beide te kiezen – zonder uitzondering.

Verder wordt de omweg die ons naar huis leidt behandeld. Hij zegt: het leven dat jij als een afschuwelijke mislukking beschouwt, kan juist het middel zijn dat Jezus gebruikt om je naar huis te leiden. In het hoofdstuk Vergeving demonstreren behandelt Wapnick tien richtlijnen uit het Handboek voor leraren.

‘Een cursus in wonderen is waar, maar wat hem waar maakt is de ego-loze liefde die er de inspiratie van is’, die uitspraak raakt voor mij de essentie.

 

Maria Hartogensis

De auteur was een collega-psycholoog van de twee psychologen die samen het bekende boek en spirituele
cursus 'Een cursus in wonderen'* (ook bekend als 'A course in miracles'), de leer van Jezus, hebben
doorgekregen, opgetekend en uitgegeven. Dit is een belangrijke spirituele cursus die de studenten een
andere, meer zuivere, manier van denken aanleert waardoor er weer eenheid en gezondheid ervaren kan
worden i.p.v. afgescheidenheid. Wereldwijd zijn er mensen mee bezig. De auteur gaf er cursussen in en
heeft meer boekjes als deze geschreven. Ook vertaald in het Nederlands.

Dit boekje gaat over vriendelijkheid. Vooral tegen anderen. Voor mensen die de cursus aan het doen zijn, is dit een waardevolle
aanvulling en verdieping. Het gaat over de problemen van het toepassen van de theorie in de praktijk. De
valkuilen, zoals verkeerde of verschillende opvattingen die daarbij vaak voorkomen en de rol van de
ECIW-student in het contact met anderen die bv. hulp nodig hebben, worden behandeld. Met precieze
verwijzingen naar de plaats in de tekst van de ECIW.
Achterin adressen van de organisaties in de VS, Nederland en Vlaanderen die zich bezighouden met deze cursus. 
Recensent: Ellen ten Cate

Met bewondering  heb ik dit boek uitgelezen, ik kon niet stoppen met lezen en het voelde als een spannende thriller, waarvan je benieuwd bent hoe het afloopt. Het is vreemd om zo een recensie over een spirituele visie als Een cursus in wonderen te beginnen en toch voelde het zo. Wat het voor mij zo intrigerend maakte was hoe Kenneth Wapnick in staat is geweest om zo een gloedvol betoog te houden over wat de boodschap van Een cursus in wonderen inhoudt.

Net als een soort detective ontrafelt hij stap voor stap, het ogenschijnlijk ontstaan van de afscheiding van God, de hardnekkigheid van het ego om zich koste wat kost te willen handhaven en wat vergeving inhoudt.

Dit doet hij door heel systematisch aan de hand van teksten uit het Tekstboek en/of het Werkboek en Het Handboek voor Leraren. Ik vond het echt een vondst wat hij zegt waar de ego-persoonlijkheid zich in bevindt, van wat hij noemt “de onheilige Drie-eenheid”  van “zonde-schuld-straf”, waarin God gezien wordt als Diegene Die uiteindelijk wraak neemt door ons te straffen voor onze zonden.

Het is echt voor iedereen die Een cursus in wonderen bestudeert een aanrader om dit boek als ondersteuning bij dit leerproces te gebruiken, zelfs voor de meer gevorderde student of Leraar, is het aanbevelingswaardig om dit boek ter hand te nemen. Vooral het tweede deel “Weinigen verkiezen te luisteren”  kan nog wel een eyeopener vormen voor verborgen ‘spirituele speciaalheid en arrogantie’.

Het lezen van dit boek maakt je nederig in de ware zin van het woord.

Boekbespreking;
Frans Kok

Kenneth Wapnick heeft een prachtig, inspirerend boek geschreven, dat heel mooi verzorgd is uitgegeven door Inner Peace Publications in Soest. Harde kaft, in de blauwe Cursuskleur, met een schitterende vertaling van Jan-Willem van Aalst.

Een boekbespreking, ik kan kort zijn, ik vind het een heel boeiend en leerzaam boek, overzichtelijk en systematisch opgebouwd; een boek om te hebben.

In het eerste deel Allen zijn geroepen verheldert en verduidelijkt Ken Wapnick de boodschap van de Cursus, stap voor stap, waardoor we de Cursus beter kunnen begrijpen. Er loopt een rode draad door het boek, de nondualiteit van de Cursus.

In het eerste hoofdstuk begint hij met de nondualistische aard van God, waarvan wij deel uitmaken; wat voor ons moeilijk te bevatten is omdat we in de dualiteit van de wereld leven. Het ego is niet in staat een werkelijkheid buiten zichzelf te bevatten. Dat ervaren wij ook vaak.

In de nondualistische uitspraken verspreid over de drie boeken, vinden we de weg om te gaan zodra we daar klaar voor zijn, dat vond ik een mooie uitspraak. Daarom kunnen we ook blijven studeren, we ervaren de Cursus in verschillende tijden anders. De Cursus betekent ook: alle gedachten aan speciaalheid en schuld opgeven.

Hieronder volgen in vogelvlucht stukjes uit de inhoud die me aanspraken.

‘In de eerste splitsing ontstond het nietig dwaas idee, en in hetzelfde moment werd Gods antwoord, de Heilige Geest, gegeven. Hij inspireert het verzoeningsbeginsel: de herinnering aan onze Bron.’

‘De wereld ontstond om de projectie van de dwaling naar buiten (de afscheiding) te verbergen, en werd het scherm dat tussen ons en de waarheid werd opgetrokken.’ Duidelijker kun je het voor mij niet zeggen.

Mooie definities:

Vergeving is stil en doet in alle rust niets. Ze kijkt alleen, en wacht, en oordeelt niet. Vergeven, een proces van verlossing.

Het wonder doet niets. Al wat het doet is: het maakt ongedaan. Het is het middel, de verzoening is het beginsel, en genezing het resultaat.

De aard van Jezus en van de Heilige Geest.

Jezus is de naam van iemand die mens was, maar in al zijn broeders het gelaat van Christus zag, en zich God herinnerde.

De Heilige Geest is een pure, abstracte niet-specifieke Liefdesgedachte.

‘De kern van het verschil van Een cursus in wonderen met vrijwel elke andere spiritualiteit die onderwezen wordt, is dat hij een puur nondualistische metafysica weerspiegelt die desalniettemin het lichaam en de fysieke wereld niet kleineert, wegwuift, of verafgoodt. Zolang wij geloven dat het lichaam en de wereld echt zijn, behandelt Jezus deze in zijn onderricht in de Cursus alsof ze echt zijn.’

‘Leven in een duale wereld, in nondualiteit; met hulp van de Heilige Geest, die het vermogen heeft om achter symbolen de eeuwigheid te aanschouwen, wat Hem in staat stelt de wetten van God te begrijpen, uit naam waarvan Hij spreekt. Daarom kan Hij de functie vervullen te herinterpreteren wat het ego maakt, niet door te vernietigen, maar door te begrijpen. Begrijpen is licht, en licht leidt tot kennis.’

Ken Wapnick benadrukt de eenheid van de Cursus, als een symfonie. Je kunt er geen deel van lezen en denken dat je de boodschap wel begrijpt. Het Tekstboek kun je blijven bestuderen, de werkboeklessen worden beter begrepen als je het Tekstboek hebt bestudeerd. Het Handboek is een nuttige aanvulling op die beide boeken.

Vanaf het begin maakt Jezus Helen Schucman duidelijk dat de drie boeken nooit gescheiden mogen worden, en dat de succesvolle voltooiing van het curriculum afhangt van hoe de student het Tekstboek, Werkboek, en het Handboek voor leraren bestudeert.

 

In het tweede deel Weinigen verkiezen te luisteren gaat Ken in op de vele vergissingen die makkelijk kunnen ontstaan als we de niveaus waarin de Cursus is geschreven misverstaan. Ook in dit deel geeft hij veel citaten, die hij vervolgens uitlegt.

Het niet begrijpen van het belangrijke verschil en de belangrijke brug tussen de metafysische en de praktische niveaus waarop Een cursus in wonderen is geschreven is voor veel studenten een moeilijkheid. Ken probeert het voor ons te verhelderen en dat doet hij heel goed, heel toegankelijk.

Nederigheid aanvaardt Een cursus in wonderen.

Arrogantie probeert de Cursus te verbeteren.

Het onderricht komt tot ons in een dualistisch raamwerk, omdat de onderste sporten van de ladder – waar vrijwel het hele Zoonschap zich bevindt – het enige is dat begrepen kan worden. Jezus wijst ook waar de ladder heen gaat.

‘Nadruk van de Cursus ligt, als je hem juist leest, altijd op het ongedaan maken van verstrikkingen in de denkgeest van de individuele student, niet op vorm of structuur. Daarom staat er in de Cursus niets over groepen of organisaties.’ Jezus wil geen martelaren, ook geen missionarissen. De nadruk ligt op het ongedaan maken van het ego. Goedbedoelende studenten van Een cursus in wonderen hebben dus nog niet begrepen dat Jezus’ woorden over het zich verbinden met onze broeders zijn bedoeld als metaforen voor de grotere verbintenis in de denkgeest; zonder deze verbinding is elke externe verbintenis betekenisloos en zelfs potentieel destructief. De vergissing ligt er natuurlijk in dat men zich niet realiseert dat wat mensen waarlijk verbindt hun gemeenschappelijke Bron is, die louter geest is.

De hele historie van het Christendom dient als een lichtend voorbeeld van de pijnlijke gevolgen als niet wordt doorzien in hoeverre de potentie voor speciaalheid inherent is in het vormen van groepen, waarin de verborgen speciaalheid van het ego met een spirituele mantel wordt bedekt.

Ken zegt:

‘De Cursus is simpel, de Cursus is eenvoudig, helder en direct.

De Cursus is vooral praktisch, de toepassing van de Cursus: ervaring.’

 

Ik vond het een schitterend en leerzaam boek, en heel behulpzaam voor een beter begrip van de Cursus. Een aanmoediging ook om te blijven studeren.

Boekbespreking 

Maria Hartogensis

Toen ik de aankondiging van de nieuwste uitgave van Inner Peace Publications ontving was ik direct geïnteresseerd. Het is één van de kleine boekjes van Kenneth Wapnick: De ongenezen denkgeest genezen, Een cursus in wonderen in de praktijk.

Dat interesseert me theorie en praktijk, het is meestal een spanningsveld in praat- of mailgroepen rond de cursus. Ja maar…wordt er dan gezegd hoe gaat dat dan in de praktijk, wat moet ik doen? Vanuit mijn vroegere vak pedagogiek herken ik dit spanningsveld maar al te goed.

Hoe lost Kenneth Wapnick dit op? Daar was ik heel benieuwd naar.

Aanvankelijk dacht ik, maar dit is weer alleen maar theorie. Zeker het eerste deel. Het tweede deel gaat in op vragen van leerlingen tijdens zijn workshops. En dan weer volgt een uitgebreide theoretische uiteenzetting. Daar had ik overigens veel aan. De vraag van: hoe lost hij dit op werd mij ineens duidelijk – het leek wel een ingeving –  toen ik in deze prachtige meimaand even zat bij te komen in de tuin  van alles wat ik had gelezen. Het antwoord daarop is: de praktijk is de praktijk van de denkgeest en niet zoals beginnende leerlingen vaak denken, dat het de praktijk is van de droom, de wereld van illusies. Het probleem uitspitten op het niveau van de illusie of de vorm is niet behulpzaam voor ware genezing. Dat is dus de denkfout. Het stond me ineens helder voor ogen. De praktijk van de Cursus richt zich op wat jij doet in de denkgeest. Welke keuze maak je?  Welke innerlijke houding heb je? Want je bent immers alleen denkgeest. Het wonder is de correctie in de denkgeest. Wat genezen moet worden is dat de denkgeest het ego gelooft. “Maar deze cursus zal voor jou niet werken als je bepaalde fundamentele kerngedachten niet aanvaardt.” (pag. 31)

Dat betekent niet dat je koud en ongevoelig bent, maar wel dat er een ander antwoord is op wat er met mij of mijn dierbaren gebeurt. “Wat er ook met mijn lichaam of met de lichamen van mijn dierbaren gebeurt, ik kan nog steeds in vrede zijn. Ik heb de controle over mijn denkgeest.” Heel helder wordt uiteengezet wat nu onware en ware inleving is. Willen we verschillen zien of zijn we allemaal hetzelfde in de geest?

Dit boekje gaat over onze verantwoordelijkheid voor het zien. “Zeg alleen het volgende, maar méén het zonder enig voorbehoud, want hierin schuilt de macht van de verlossing:

 

                Ik  ben verantwoordelijk voor wat ik zie,

                Ik kies de gevoelens die ik ervaar, en beslis welk doel ik bereiken wil.

                En ik vraag om alles wat mij lijkt te overkomen, en ontvang zoals

                Ik heb gevraagd.”  (T21.II.2:1-5)

 

Hemelvaartsdag 2013

Therese Lehr

Een cursus in wonderen in de praktijk

Een cursus in wonderen, dat dikke, blauwe boek, is geen gemakkelijke kost. De boodschap die erin verkondigd wordt – door Jezus zelf, zo wordt beweerd – is radicaal: alles behalve onvoorwaardelijke liefde is illusie. Praktische toepassing daarvan op het eigen leven lijkt zo mogelijk nog moeilijker en radicaler. Vergeven omdat er niets te vergeven valt, genezen omdat er niets te genezen is. Enfin, complex. Voor de serieuze student van de Cursus, en daarvan lijken er steeds meer te zijn, is het daarom een zegen dat Kenneth Wapnick, die de copyrights van het originele werk bezit, praktische inleidingen op de
Cursus schrijft. Hij verstaat de kunst om in heldere bewoordingen uiteen te zetten wat in de Cursus versluierd aanwezig of op metaforische wijze omschreven is. Deze inleidingen zijn als lampen die het pad van de ware Cursus-adept niet allen be-, maar ook verlichten.

Recensie in Paravisie